Misery, made in China

Vandaag, woensdag, komen we vroeg aan in de havens van Tianjin, waar we ruim twee dagen zijn. We denken eerst nog dat Tianjin een klein havenvoorstadje van Beijing is, maar niks blijkt minder waar. Tianjin (betekent plaats waar de keizer de rivier oversteekt) heeft zelf al 15 miljoen inwoners. Vijftien! Wow. Beijing nog eens 23 miljoen erbij. Dus mensen en wolkenkrabbers overal.

We verbazen ons deze reis over de enorme aantallen mensen per stad en hoe verschillend dat kan aanvoelen. Waar supermetropool Tokyo veelal een heerlijke zee van rust was (nouja behalve maandagochtend in de metro dan), bleek het veel kleinere Koreaanse Busan met drie miljoen mensen al zo veel drukker en chaotischer. Wel gezellig druk trouwens. Benieuwd hoe het grote Beijing gaat zijn.

We hebben na lang onderhandelen een programma: dag 1 souvenirs shoppen en veel wandelen in Tianjin en dag 2 Beijing: de verboden stad met 800 gebouwen, het grootste plein Tianamen square en de Temple of Heaven. Dag 1 willen we graag weer met de metro doen en dag 2 gezien het volle wensenprogramma met een georganiseerde tourbus.

Onze Japanfan Heskessan vindt het duidelijk veel minder allemaal, maar we starten deze zonnige dag vol goede moed en gaan zelfs probleemloos door de douane vandaag. Het eerste stuk is met de bus. We zien dat de Chinezen een enorm boomplantprogramma hebben. Langs de snelwegen en zelfs onder eindeloze viaducten staan pas dikke stroken vers geplante bomen, alsof er een boom per inwoner geplant is? Heel veel dicht op elkaar geplante bomen met slappe blaadjes onder de grijze stof. Het ziet er ondanks alle goede bedoelingen voor ons maar treurig uit.

Bij de busstop besluiten we een paar Chinezen uit de bus te volgen om zo hopelijk de weg naar de metro te vinden (er spreekt geen mens Engels, er is geen WiFi voor Google maps als je geen Chinees telefoonnummer hebt en de bewegwijzering in deze buitenwijk is uitsluiten in Chinees). 

De Chinezen volgen gaat lang goed, maar hun bestemming blijkt een openbaar toilet. Jammer. Inmiddels kucht Nick veelvuldig en heb ook ik een brandende keel. De zon is langzaam verdwenen achter een dikke smoglaag. De metro nog steeds niet gevonden. Als we twee groepen toeristen horen praten dat diverse tours geannuleerd zijn wegens hoog smog alarm, besluiten we Tianjin maar even te laten voor wat het is.

Eenmaal terug aan boord zien we de smog dichter en dichter worden en besluiten we  ook de geweldige tour te annuleren, zicht is inmiddels minder dan 50 meter. En wij verwende mensjes van de groene Heiderschoorhemel kuchen ons een ongeluk, zodra we maar even buiten zijn. We kijken thuis wel een documentaire of film over China haha. Ondertussen bekijken we hoe we zinvol onze tijd anders kunnen vullen.

Bij de receptie (met de enige echte hotello’s van Hotelschool Maastricht, altijd leuk) lukt het om vrijdag de ‘on deck for a cause’ sponsorloop geregeld te krijgen, geldinzameling voor kankerbestrijding. We melden ons als eerste aan, doneren het bespaarde geld van de gemiste Beijing tocht en dragen de loop op aan Marie-Anne. Van Liesbeth krijg ik wijze inzichten waarom het misschien wel heel goed is dat er smog hangt. Super. Zo zijn er ook zonnige zijdes in deze dikke smog.